Helaas gaat dankzij corona carnaval dit jaar niet meer door. Dit jaar geen feest in Kielegat voor mij. De wereld is voor mij nu namelijk weer net zo groot als toen ik 6 jaar oud was. Natuurlijk is mijn werk nu een stuk verder weg dan dat school toen was, maar in essentie is mijn wereld weer even groot als 20 jaar geleden. Vandaar dat het bouwbezoek afgelopen maand daarom een beetje voelde als een schoolreisje. Toen ik in de ochtend de auto instapte met mijn lunchtrommeltje en melkdrankje, voelde ik me ook weer een beetje kind. In de auto reed ik vervolgens in een uurtje vanaf Utrecht (mijn thuiswerkplek) naar Delft, waar we mochten spelen op het grootste klimtoestel waar ik ooit op geweest ben!
Eenmaal op het klimrek moesten Max, mijn collega van R&D, en ik ons af en toe door een aantal gaten heen wurmen om de reeds geplaatst ramen te kunnen inspecteren. Hier hebben we vooral gekeken of het waterpas staat en de haaksheid van de profielen, want prefab onderdelen verplaatsen naar de bouw kan wel eens voor uitdagingen zorgen. Grotendeels leken de producten niet of minimaal aangetast te zijn door het plaatsen. Dit soort reisjes zijn heel erg leerzaam voor de afdeling R&D, zo zie je hoe en waar de producten worden ingebouwd maar ook hoe er op de bouw wordt omgegaan met de producten. Zo hopen we een beter inzicht te krijgen in de prestaties van het product na inbouwen.
Naast de kwaliteitscontrole heb ik ook kunnen zien waar de zogeheten 'inverse huizen' geplaatst worden in het Huis van Delft; een nieuw product waar ik de laatste weken druk mee bezig ben geweest. Dit zijn de grote glazen stukken die de contouren weergeven van de ouderwetse karakteristieke Nederlandse gevels. Deze grote glazen stukken worden de kroonjuwelen van het Huis van Delft.
Dit moet dus goed worden uitgevoerd. Het lijkt gemakkelijk aangezien het bijna allemaal vast glas is, maar er komt nog aardig wat bij kijken. Zo is de constructie 12 meter hoog. Op het hoogste punt worden er vier ramen op elkaar 'gestapeld'. Dit is een behoorlijke uitdaging aangezien je glas niet op elkaar kan laten steunen. Daarnaast zorgt de omvang ook voor bijkomende uitdagingen. De raampartijen zijn zo groot dat ze heel veel wind gaan vangen. Dat valt misschien niet heel erg op als je nu naar gebouwen kijkt, maar het gaat hier om hele grote krachten. Een gemiddelde zeiljacht vangt namelijk minder wind. Om te zorgen dat onze ramen, in tegenstelling tot de zeiljachten, niet gaan bewegen is er daarom versteviging en verstijving nodig. de 'inverse huizen' moet ook bij het slechtste weer blijven staan. Deze verstijving wordt bereikt met vinnen van 12 meter hoog, 50mm breed en tot wel een halve meter diep! Deze worden iedere 3 meter neergezet. de vinnen worden zowel aan het onderkant als aan de bovenkant vastgemaakt aan het gebouw.
De R&D afdeling legt momenteel de laatste hand aan de details, en de eerste onderdelen voor de mock-up zijn al in bestelling. Uit deze mock-up kunnen we dan dingen leren, nog een paar kleine aanpassingen maken voordat we de 12 meter hoge variant in Delft gaan realiseren. We nodigen dan binnenkort iedereen uit, die op Delft Centraal uitstapt, om te komen kijken naar ons kroonjuweel.
Na een paar leerzame uurtjes was het dan weer tijd om het klimrek op het oude spoor te verlaten. Ik stapte weer in de auto en ik reed terug naar huis. Bijna thuis aangekomen dook ik nog even onder de autostoel om mijn vriendin te laten denken dat de auto zonder mij thuis was gekomen.
Deze blog is geschreven door onze eigen R&D correspondent: Jeroen Mastenbroek. Jeroen is echt verzot op alles wat met R&D te maken heeft. Hij deelt zijn ervaringen en expertise gekoppeld aan actuele onderwerpen in zijn blogs.
Met de nieuwste projecten, achtergrondinformatie en mooie foto's.
Laat je ook offline door ons inspireren en schrijf je nu in.
