Paviljoen Roosendaal

Een eitje – en toch ook weer niet

Interview: René van Zuuk - René van Zuuk Architekten

Het is op z’n zachtst gezegd opvallend, het eivormige paviljoen op de Nieuwe Markt in het centrum van Roosendaal. Het vormt de kroon op de aanleg van een ondergrondse parkeer- garage en de metamorfose van het plein. Nog opvallender: de plooien in het dak zijn beloopbare terrassen én ze werken als architectonische vinding om daglicht in het interieur te brengen.

Zoals vaker gebeurt, schreef de gemeente Roosendaal een prijs-vraag uit voor de herinrichting van de Nieuwe Markt. Het stedenbouwkundig plan van Quadrat Stedebouw en Landschap, inclusief ‘eivormig’-paviljoen, won. ‘Een prachtig, warm, volledig met houten latten bekleed gebouw. De vernieuwingen geven de Nieuwe Markt nieuw elan. Met zijn bebouwing uit de jaren vijftig werd het plein vaak als onprettig ervaren’, aldus René van Zuuk van het gelijknamige architectenbureau. Van Zuuk kreeg van de gemeente opdracht het paviljoen verder uit te werken. En snel ook: ‘De procedure met de aannemer liep al, waardoor het definitieve ontwerp er binnen vijf weken moest liggen. Zo eenvoudig was het dus niet.’

Optimaal daglicht- paviljoen-Nieuwe Markt-Roosendaal

Alzijdig gebouw

Het paviljoen ligt op ongeveer twee-derde van de lengte van het plein en is gericht naar de uitgang van de Passage, een overdekte winkelgalerij. Toch heeft het volgens Van Zuuk geen voor- of achterkant. ‘Het rijst als het ware op uit het grote deel van het plein en groeit steeds hoger in de richting van het kleine deel. Ik zie het, ook dankzij die houten bekleding, als een alzijdig gebouw dat je van verschillende kanten kunt benaderen.’ Aan de oplopende kant zorgen plooien in het dak ervoor dat op een natuurlijke manier terrassen ontstaan. ‘Een openluchtbühne’, omschrijft Van Zuuk. ‘Ik zie er wel artiesten optreden, mensen aan tafeltjes een kop koffie drinken en uitkijken over het plein.’

Geen ‘stokjes’

Met de plooien in het dak heeft Van Zuuk ook trapsgewijs de benodigde ruimte gecreëerd om daglicht in het interieur van het paviljoen toe te laten. ‘Ik wilde zo veel mogelijk lichtinval op de plaatsen waar de gevel open is. Dus geen verticale ‘stokjes’ of kozijnen die de beglazing onderbreken, maar grote doorlopende glasvlakken waar het maar even kan. Juist omdat de gevels verder tamelijk gesloten zijn, al hebben we in de lattenstructuur wel een afwisseling van fijn en grof met daarachter ook nog een aantal flinke ramen.’ Het levert een bouwwerk op dat de tongen in Roosendaal in beweging brengt. René van Zuuk besluit: ‘Hopelijk vormt het de aanzet tot het knusser en gezelliger maken van het plein en de omringende bebouwing.’